Indukowane zaburzenie urojeniowe
Indukowanie zaburzenie urojeniowe definiujemy jako zaburzenie będące podzielane przez dwie lub więcej osób, które są ze sobą powiązane emocjonalnie. U tych osób, jedna wykazuje objawy zaburzenia psychotycznego, u drugiej natomiast owe urojenia są jedynie wzbudzane i najczęściej występują, gdy osoby te są rozdzielone. Zaburzenia te zazwyczaj mają miejsce wśród członków rodziny. Określa się je także jako udzieloną psychozę bądź obłęd. Mimo wszystko, zdecydowanie rzadziej występują przypadki udzielenia tej choroby więcej, niż jednej osobie.
O zaburzeniu indukowanym mówimy, kiedy osoba zdrowa (tj. zindukowana) przejmuje urojeniowe objawy od osoby psychicznie chorej. Osoba zindukowana reaguje, postrzega świat oraz zachowuje się w sposób podobny do osoby chorej, jednak dotyczące jej zaburzenie jest lżejsze, a po oddzieleniu jej od osoby chorej, objawy ustępują stosunkowo szybko. W przypadku leczenia osoby zindukowanej, dawki leków najczęściej nie należą do dużych, lecz do momentu ustąpienia objawy tych zaburzeń mogą prowadzić do wymaganej hospitalizacji. Istniało przekonanie, iż osobą zaindukowaną częściej jest kobieta, jednak badania sprzed ostatnich lat wykazały, że wśród osób zaindukowanych jest zarówno tyle samo kobiet, jak i mężczyzn.
Głównymi czynnikami powstania i rozwoju indukowanego zaburzenia urojeniowego są:
● izolacja społeczna, niewielkie lub brak kontaktów społecznych;
● dominacja emocjonalna oraz intelektualna osoby chorej;
● silna więź emocjonalna z osobą, która jest osobą (chorą psychicznie) indukującą. Najczęściej (tj. około 95%) zaburzenie występuje wśród najbliższych, np. rodzeństwo, małżeństwo, relacja dziecko – rodzic U osoby indukującej występują (wśród objawów) doświadczenia typu paranoidalnego. Często pojawiają się zaburzenia z grupy schizofrenii, zaburzenia nastroju, a także zaburzenia obsesyjno – kompulsyjne.
