Objawy
zaburzeń schizoafektywnych mogą mieć miejsce równocześnie lub być ze sobą okresowo rozdzielone. Spośród wszystkich istniejących objawów tych zaburzeń mówimy o następujących grupach:
● zachowania nietypowe;
● zaburzenie czynności ruchowych;
● apatia;
● urojenia (objawy wytwórcze);
● zaburzenie okazywania emocji;
● zaburzenia mowy.
Natomiast zaburzenia nastroju (w zaburzeniu schizoafektywnym) przybierają dwie postacie.
Typ depresyjny:
● spadek energii;
● zaburzenia snu;
● spadek nastroju;
● spadek apetytu;
● poczucie beznadziei;
● zaburzenia uwagi i koncentracji;
● myśli samobójcze.
Oraz typ maniakalny:
● pobudzenie psychoruchowe;
● większy poziom aktywności;
● natłok myśli;
● podejmowanie zachowań ryzykownych;
● drażliwość;
● mniejsze zapotrzebowanie na sen.
Przyczyny
zaburzeń schizoafektywnych są do dnia dzisiejszego zagadką. Powstały teorie, według których do powstania zaburzeń przyczyniają się geny, ze względu na wielokrotność przypadków, w których rodzina/krewni chorego doświadczają tego samego zaburzenia, choroby afektywnej dwubiegunowej lub schizofrenii. Czynnikami przyczyniającymi się do tego zaburzenia mogą być także komplikacje zaistniałe w życiu płodowym, nadużywanie substancji psychoaktywnych albo stresujące, traumatyczne sytuacje np. śmierć w rodzinie.
Leczenie
zaburzeń schizoafektywnych opiera się głównie na psychoterapii (terapia poznawczo – behawioralna) i farmakoterapii – leki, które działają przeciwpsychotycznie, środki przeciwdepresyjne:
● neuroleptyki – stosowane, gdy obecne są: agresja i objawy psychotyczne w zaburzeniach afektywnych;
● stabilizatory nastroju – stosowane często przy objawach manii w zaburzeniach schizoafektywnych;
● antydepresanty – stosowane przy objawach depresji w zaburzeniach schizoafektywnych