Dysfunkcje seksualne definiuje się jako zaburzenia polegające na występowaniu objawów utrudniających prawidłowe budowanie relacji seksualnych. Występują one zarówno u kobiet jak i u mężczyzn, a dotyczyć mogą różnych sfer życia seksualnego człowieka - popędu seksualnego, podniecenia, orgazmu oraz symptomów bólowych związanych z czynnościami seksualnymi.
Dysfunkcje seksualne nie są spowodowane zaburzeniami psychicznymi lub zachowania, farmakoterapią czy innymi chorobami somatycznymi. Dysfunkcjami seksualnymi nie spowodowanymi zaburzeniem organicznym ani chorobą somatyczną są m.in.:
– skurcz mięśni pochwy, który skutkuje zamknięciem wejścia do pochwy, co za tym idzie ogranicza możliwość odbycia swobodnego stosunku seksualnego. Może utrudniać również używanie środków higienicznych, np. tamponów czy kubeczków menstruacyjnych. Pochwica jest reakcją obronną, która spowodowana jest stresem, strachem lub negatywnym podejściem emocjonalnym do partnera lub relacji seksualnej. Może zostać wywołana przez traumatyczne wydarzenia, natomiast jest uleczalna.
inaczej nazywany także hiperseksualnością, a także nimfomanią (u kobiet) i satyryzmem (u mężczyzn). Polega na przewlekłym i uciążliwym odczuwaniu potrzeby zaspokojenia potrzeb seksualnych, które u osoby dotkniętej nadmiernym popędem seksualnym są skrajnie wzmożone. Niekiedy wiąże się również z niebezpiecznymi zachowaniami seksualnymi, np. zawieraniem znajomości, wyłącznie w celach seksualnych. Przyczyn występowania nadmiernego popędu seksualnego, nie udało się jeszcze jednoznacznie ustalić.
to wytrysk nad którym osoba nie ma kontroli. Występuje krótko po rozpoczęciu stymulacji seksualnej, przez co partner seksualny osoby z zaburzeniem często nie zyskuje satysfakcji seksualnej. Badania wykazały, że w Polsce dotyczy on 37% mężczyzn. Może występować, np. wtedy kiedy mężczyzna odczuwa lęk przed czynnością seksualną, posiada osobowość narcystyczną, jest po dłuższej abstynencji od czynności seksualnych itd. Z tym problemem można sobie poradzić między innymi dzięki psychoterapii lub farmakoterapii.
to hipolibidemia, czyli najczęstsze zaburzenie seksualne. Występuje ono aż u ok. 35% osób. Objawia się znacznym zmniejszeniem libido (popędu seksualnego). Przyczyn takiego zjawiska może być wiele, np. problemy ze zdrowiem psychicznym, zdrowiem fizycznym czy relacją z partnerem, zmiany hormonalne, itd. Problem ten można zwalczać poprzez między innymi wprowadzanie zmian w swoim życiu (np. poświęcanie większej ilości czasu na odpoczynek) czy zasięgnięcie pomocy seksuologa.
to niechęć lub lęk przed podejmowaniem czynności seksualnych oraz, jeśli do niej dojdzie, niemożność odczuwania z niej przyjemności. Przyczynami awersji seksualnej, kwalifikowanej w Międzynarodowej Statystycznej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych ICD-10, jest jedynie podłoże psychiczne. Na występowanie tego zaburzenia mają wpływ, np. traumy o podłożu seksualnym. Proces leczenia najlepiej przebyć pod okiem psychoterapeuty, seksuologa i psychiatry.
występuje jako impotencja, czyli brak erekcji mimo odczuwania podniecenia seksualnego. Często występuje na skutek problemów z układem krążeniowym. W leczeniu zazwyczaj włącza się farmakoterapię. U kobiet brak reakcji genitalnej objawia się trudnościami w zwilżeniu pochwy, co skutkuje niemożnością bezproblemowego wprowadzenia członka do pochwy.
to zaburzenie, które powoduje niemożność osiągnięcia orgazmu, mimo przeżywanego podniecenia seksualnego lub orgazm jest opóźniony i nie przynosi odpowiedniej przyjemności. Powodami występowania mogą być, np. zmiany hormonalne, brak kurczliwości mięśnia Kegla (u kobiet), traumy o podłożu seksualnym czy niechęć do partnera. Przyczyną może być również rutyna w życiu seksualnym partnerów. Leczenie można rozpocząć na własną rękę – wprowadzając różnego rodzaju urozmaicenia do życia seksualnego lub skorzystać z pomocy seksuologa.
to zaburzenie, które w trakcie stosunku powoduje ból. Zależnie od osoby mogą być to różne rodzaje bólu (odczuwany tylko w momencie wprowadzania członka do pochwy, w trakcie mocnych ruchów itd.). Przyczynami mogą być problemy natury fizycznej (np. infekcje) lub psychicznej (np. stany lękowe). W zależności od przyczyn wystąpienia dyspareunii oraz rodzaju bólu, można stosować różne techniki leczenia.
