Zaburzenia psychiczne związane z porodem to powszechnie występujący problem, który do tej pory często jest lekceważony. Dzieje się tak za sprawą tego, że okres poporodowy w społeczeństwie nadal utożsamiany jest z koniecznością szybkiej adaptacji do roli matki. Przez ową presję społeczną, stosunkowo często występują samobójstwa młodych matek. Wśród zaburzeń okołoporodowych znajdują się między innymi:
powszechnie znany jako baby blues. Zazwyczaj trwa do 5 dni od razu po porodzie i występuje aż u ok. 80% matek. Spowodowany jest prawdopodobnie nagłymi zmianami w gospodarce hormonalnej, niewystarczającej ilości snu oraz wcześniej wspomnianej presji społecznej. Objawia się poprzez przewlekłe zmęczenie, zaburzenia skupienia uwagi, osłabienie radości z faktu urodzenia dziecka, drażliwość itd. W radzeniu sobie ze smutkiem poporodowym przydaje się wsparcie bliskich, zapewnienie młodej matce przestrzeni na odpoczynek oraz wsparcie psychologiczne.
to zjawisko, które często niestety mylone jest ze smutkiem poporodowym. Różnicami między tymi dwoma zjawiskami są:
a) Długość – depresja poporodowa trwa znacznie dłużej niż baby blues
b) Nasilenie – baby blues w swoim nasileniu jest słabszy niż depresja
c) Więź z dzieckiem – podczas depresji poporodowej więź z dzieckiem jest zdecydowanie bardziej osłabiona
Depresja poporodowa może wystąpić nawet do roku po porodzie, a szacowany czas jej trwania to ok. 6 miesięcy. Objawia się głównie bezsennością, brakiem apetytu, wcześniej wspomnianym brakiem więzi między dzieckiem a matką, drażliwością, zmniejszonym popędem seksualnym itd. Podczas leczenia ważna jest stała opieka psychologiczna i psychiatryczna.
uznawana jest za najbardziej niebezpieczne zaburzenie poporodowe. Pojawiają się wówczas myśli samobójcze, jak i myśli dzieciobójcze. Badania wskazują, że ok. 4% matek dotkniętych psychozą poporodową dokonuje dzieciobójstwa. Do objawów należą urojenia, omamy, stany lękowe, dezorientacja, nasilona podejrzliwość itd. Wpływ na rozwój psychozy mają nagłe zmiany snu, nagłe zmiany hormonalne oraz u niektórych matek choroba afektywna dwubiegunowa lub schizofrenia. W leczeniu stosuje się psychoterapię, farmakoterapię, często także hospitalizację.
