Niepełnosprawność intelektualna (upośledzenie umysłowe) – zaburzenie na tle rozwojowym, oznaczające widoczne obniżenie stanu sprawności umysłowej w stosunku do normalnego poziomu, współwystępujące z zaburzeniami w zachowaniu adaptacyjnym. Jest to brak osiągnięcia pewnych dla wieku sprawności/etapów, w tym np.: rozumowania, zapamiętywania, mówienia i uczenia się.
mogą być: uwarunkowane genetycznie zaburzenia przemiany materii, infekcje naszego układu nerwowego u noworodka, uszkodzenia lub niedożywienie w okresie ciąży, zażywanie substancji psychoaktywnych przez matkę dziecka w trakcie ciąży.
Upośledzenie umysłowe lekkie to poziom intelektualny, to stopień, który na teście inteligencji osiąga wynik w przedziale 69 – 55 IQ Wechslera i stanowi około 85% rozpoznań (najwięcej spośród możliwych). Poziom intelektualny należący do przedziału wiekowego od 10 do 12 rż. Osoby z wymienionym poziomem są samodzielne i radzą sobie w aktywnościach społecznych, jednak nie jest wskazane wykonywanie zawodów, w których niezbędne jest podejmowanie własnych decyzji, gdyż jednostki te nie dotarły do etapu abstrakcyjnego myślenia. Mają problem z porównywaniem, przewidywaniem skutków, pamięcią i spostrzegawczością. W trakcie procesu socjalizacji możliwe jest nabycie zaburzeń osobowości na skutek atmosfery, stosunku innych osób oraz otoczenia do osoby z upośledzeniem. Odnotowano, że dzieci z upośledzeniem intelektualnym lekkim zdecydowanie później uczą się chodzić i siadać samodzielnie.
● słabsze funkcjonowanie intelektualne, a także iloraz inteligencji nie przekraczający 70;
● Współistniejące deficyty oraz upośledzenia (przynajmniej dwa z wymienionych w tym podpunkcie): zaradności osobistej, prowadzenia gospodarstwa domowego, porozumiewania się, uczenia się, pracowania, dbania o własne zdrowie, umiejętności interpersonalnych
● początek upośledzenia wyznaczony przed osiągnięciem osiemnastego roku życia.
